Dados Bibliográficos

Resumo

This essay, drawing on research with cartoonists in Iran, explores cartooning as a distinctive mode of engaged knowing through drawing and humor. By unraveling the cartoonists' capacity to perceive, compose, and amplify dissonance, the study reveals a practice that intertwines perceptive sensitivity, analytical skill, and moral commitment. Embracing dissonance through cartooning and humor not only provides new perspectives on the political present in Iran and beyond but also offers a peculiar mode of knowing the uncomfortable—studying things that don't match. Unlike cartooning, anthropology seldom embraces humor, yet both share a capacity for navigating dissonance. Humor as an aesthetic and ethical practice can open unconventional paths for research and commitment, providing a means and audacity to understand the unknowable—all with a spirit of humility and critique. چکیده این مقاله با تکیه بر پژوهش با کاریکاتوریست‌های ایران، کاریکاتور را به‌عنوان شیوه‌ای متمایز از دانستن درگیرانه از طریق طراحی و طنز بررسی می‌کند. این مطالعه با آشکار کردن ظرفیت کاریکاتوریست‌ها برای درک، نوشتن و تقویت ناهماهنگی، عملکردی را نشان می‌دهد که حساسیت ادراکی، مهارت تحلیلی و تعهد اخلاقی را در هم می‌آمیزد. پذیرش ناهماهنگی از طریق کاریکاتور و طنز، نه تنها دیدگاه‌های جدیدی را در مورد وضعیت کنونی سیاسی در ایران و فراتر از آن ارائه می‌کند، بلکه شیوه‌ای عجیب از دانستن چیزهای ناراحت‌کننده-مطالعه چیزهایی که مطابقت ندارند- را نیز ارائه می‌دهد. بر خلاف کاریکاتور، انسان شناسی به ندرت از طنز استقبال می کند، با این حال هر دو ظرفیتی برای هدایت ناهماهنگی دارند. شوخ طبعی به عنوان یک عمل زیبایی شناختی و اخلاقی می تواند راه های غیر متعارفی را برای تحقیق و تعهد بگشاید و ابزار و جسارتی برای درک ناشناخته ها فراهم کند - همه با روحیه فروتنی و نقد.